Omdat ik de afgelopen dagen nogal veel vrije tijd heb gehad, heb ik nogal wat geschreven aangezien ik veel vragen kreeg of ik 'verhaaltjes wilde schrijven net als de vorige keer', dus bij deze!

31 januari 2015

Eindelijk is het zover, ik ga voor 7 maanden naar Italië! Ik heb er heel lang naar uitgekeken maar als het daadwerkelijk zover is en ik door mama op het vliegveld in eindhoven afgezet, voelt het toch wel een beetje raar. Ga ik nu weer helemaal in m’n eentje weg voor een aantal maanden? Jazeker, en ik heb er nog zin in ook. De vlucht verloopt prima, en zodra ik voet op Italiaanse bodem zet, weet ik weer waarom ik hier naartoe wilde. Nog geen stap buiten de deur van het vliegveld wordt er al “Signora, signora! Milano?” geroepen, en worden mijn koffers binnen een paar tellen de bus ingetild. Een klein uurtje later sta ik op het treinstation in Milaan, waar wederom iemand zo vriendelijk is om mij te helpen een kaartje voor de trein te kopen. Gelukkig kan ik dat wel zelf aangezien de vriendelijke man daarna met me op de trein wilde wachten met een kop koffie… Zoveel vriendelijkheid hoeft nou ook weer niet. Wat hij ook even vergeten was te vertellen, is dat je kaartje voor de regionale treinen af moet stempelen. Gevolg: een boete van 15 euro (is goed te doen, helemaal omdat ik geld voor mn kaartje terug kan krijgen, aangezien die niet gebruikt is) en weer een ervaring rijker voor ik überhaupt ben aangekomen.

Een lange treinrit later (neem nooit de rit met overstap, volgende keer liever een uur wachten in Milaan) was ik er dan eindelijk: Parma! Na even zoeken en een telefoontje naar m’n nieuwe huisgenoot was het gelukt om het appartement te vinden. Het is wat stoffig en alles is oud, maar het is zeker goed genoeg om me een paar maanden te redden. Groot voordeel: het mega balkon waar waarschijnlijk komende maanden veel zon te vinden is! Nog een leuk detail (of nouja leuk…), een van mijn huisgenoten spreekt zeer gebrekkig engels, dus tot nu toe is alles een mix van italiaans, engels en aanwijzen geweest. We hebben nu al besloten dat dit voor ons beide handig is zodat hij z’n engels kan verbeteren en ik mijn Italiaans… Oftewel, als ik terugkom spreek ik het vloeibaar!;)

Nu wachten op de andere huisgenoot en dan hebben ze gelukkig genoeg eten voor ons driëen zodat ik morgen pas een bezoekje aan de supermarkt hoef te brengen. Verder straks een lekkere douche en daarna vroeg m’n bed in want ik ben kapot!

3 februari 2015

Inmiddels ben ik een paar dagen in Parma. Zondag heb ik eigenlijk vooral geprobeerd m’n plekje in huis te vinden, alle kastjes open getrokken en de dichtstbijzijnde supermarkt gevonden. Verder ben ik erachter gekomen dat de zon ’s middags op het balkon staat, dus dat gaat heerlijk worden komende maanden. Maandagochtend vond ik het tijd om de stad wat te leren kennen en hoe kan je dat beter doen dan met een rondje hardlopen. De stad is werkelijk prachtig (ik zal snel wat foto’s uploaden!) en ik kan me indenken dat het in de zomer hier helemaal vol loopt met toeristen. Ieder straatje heeft leuke huisjes, op bijna iedere hoek zit een kerk en midden in de stad is een park met daarnaast een oud paleis waar blijkbaar alle werkeloze mannen van Parma rondhangen in de middag. ’S Middags ben ik naar het Erasmus kantoor geweest om alle papierwerk te regelen (je moet werkelijk ooooveral wachten, maar ik denk dat ik daar wel aan kan wennen, werkelijk niemand heeft haast. Mooi, dan heb ik dat ook niet!), heb ik een italiaanse simkaart geregeld (+39 331 1894760 voor de geïnteresseerden), en heb ik een fiets gekocht. De regels voor het fietsen moet ik hier nog even ontdekken, soms moet je op de stoep, dan weer op de straat en je moet goed opletten dat auto’s je niet omver rijden (nog meer dan in Groningen).

Verder vallen me de gebruikelijke dingen dingen op hier, iedereen (en dan ook echt iedereen!) is aan de telefoon, of ze nou op kantoor zitten, op de fiets of in de auto, die mensen hebben altijd wat te bespreken. Het leukste was nog de vrouw op het Erasmuskantoor die gebeld werd door een familielid met problemen en die dacht dat ik er toch niets van begreep. Helaas voor haar, is mijn begrip van het italiaans een stuk beter dan het spreken en kreeg ik een stuk meer mee dan zij waarschijnlijk gewild zou hebben. Verder houden ze constant pauze om een caffé te halen (niet te verwarren met de nederlandse koffie!), en rijden ze als maniakken. Ben binnen een paar dagen al bijna van m’n fiets gereden, maar gelukkig kon ik net op tijd stoppen.

Vandaag ben ik eerst teruggegaan naar de fietsenmaker aangezien bleek dat met m’n hakken de fiets toch ech te laag was. Hij keek me vrij raar aan toen ik zei dat ik hem nog ‘piu alto’ wilde hebben aangezien ik redelijk ‘grande’ ben. Nu heb ik een kinderfiets met een hele lange zadelstang, maar hier kan ik wel iedere dag 12km mee fietsen! (Ik zal snel een foto maken want het ziet er echt niet uit..:P) ’s Middags ben ik langs CUS gegaan, de studentensport organisatie in Parma. Nadat bleek dat de man waar ik contact mee heb gehad werkelijk geen woord engels sprak, en ik dus met heel veel moeite begreep wat de mogelijkheden qua atletiek waren (ik begin gelukkig al aardig wat te verstaan!), tot hilariteit van de dames achter de balie, heb ik contact gekregen met de coach die ik morgen ga ontmoeten. Daarna ben ik dan eindelijk langs gegaan bij Professor Sgoifo, waar ik eigenlijk voor kom. Nadat hij me uitgebreid verwelkomt had en gevraagd hoe het leven in Groningen nu was, heeft hij me uitgelegd dat er verschillende projecten zijn waar ik de komende maanden mee bezig kan. Allereerst een onderzoek naar het vermogen van empathie in ratten (Ja het kan echt!), en vervolgens lopen er nog meerdere dingen waaronder het opzetten van een humaan onderzoekscentrum waar eerst onderzoek wordt gedaan naar stress bij de ouders van kinderen met autisme. Natuurlijk heb ik gelijk aangegeven hier wel in geïnteresseerd te zijn! Ik ga hier iedere kans die ik krijg om iets bij te dragen, met beide handen aanpakken en dan denk ik dat ik heel veel kan leren en mooie dingen mee kan maken. Naast het sporten en mijn eigen onderzoek, ga ik toch nog een cursus Italiaans doen, ondanks dat ik erachter ben gekomen dat het heel hard vooruit gaat want werkelijk niemand spreekt enigszins fatsoenlijk engels. Ook om te kijken of ik wat meer mensen kan leren kennen, aangezien dat het enige is wat tot nu toe nog wat weinig is. Verder begin ik steeds meer mijn plekje te vinden en ga ik me hier wel vermaken komende maanden!

5 februari 2015

Vandaag is het begonnen met sneeuwen, en hoe. Werkelijk de hele dag sneeuwt het al, maar de grond is net wat te warm waardoor alles in een water/sneeuw gladde massa verandert. Omdat ze hier nog nooit van strooizout gehoord hebben en ik over kasseien moet fietsen, leek het met een beter idee om de bus te nemen. Zelfs dit had nogal wat voeten in de aarde aangezien ik geen contant geld had (hier moet ik echt aan gaan wennen) om buskaartjes te kopen en de pinautomaat op het station het niet deed. Maar goed een uur later was ik dan toch eindelijk op de faculteit. Hier heb ik een kantoortje wat ik deel met de meid die onderzoek doet naar autisme, dit maakt het een stuk gezelliger! Helaas lekt het gebouw wel aan alle kanten zodra het gaat regenen, dus naast mij staan een afvalbak en een plant alle water wat naar beneden komt op te vangen. Het is en blijft Italië natuurlijk! Omdat zij helaas nu al een paar uur naar huis is en mijn eigen begeleider vandaag niet aanwezig is, ben ik maar andere dingen gaan doen. Zoals vliegtickets bekijken en bedenken welke leuke uitstapjes ik nog graag wil gaan doen!

Voor de mensen die graag langs willen komen, ikzelf ben op Milaan Bergamo gevlogen, maar vanaf volgende week kun je ook goedkoop met Transavia naar Bologna vliegen wat een stuk beter te bereizen is naar Parma toe! Alle weekenden zijn tot nu toe nog leeg, dus wie het eerst komt, wie het eerst maalt!

Aankomende week zal ik dan toch eindelijk beginnen met trainen, aangezien alles met deze sneeuw afgelast is. Helaas blijft het sneeuwen tot en met zaterdag waardoor ik vrees dat er dit weekend ook geen hardlooprondje in zit. Laten we hopen dat het weer snel weer beter wordt anders vrees ik dat ik minder Galetti’s (m’n favoriete koekjes) moet gaan eten…

6februari 2015

En toen lag er sneeuw, véél sneeuw! Er is vannacht minstens 30cm gevallen en zoals je kunt verwachten ligt dan de hele stad plat. Aangezien ik alsnog naar de campus wilde omdat we vandaag experimenten zouden doen, ben ik maar weer vroeg opgestaan en naar het station gegaan. Nadat ik eindelijk had uitgevogeld dat de bussen niet onder het station kwamen (dan kwamen ze de straat niet meer op aangezien de helling een ijsplaat was), ben ik een halte verder gelopen waar ik dan toch een bus kon pakken. Een lange glibberige rit later is het me dan toch weer gelukt. Ze werken hier niet met zout zoals ik eerder al meldde maar alleen met sneeuwschuivers en aangezien er zoveel was gevallen en nog steeds valt was dat geen doen. Verder zag de stad er wel prachtig uit! Bij aankomst op de faculteit bleek dat ik een van de weinige was die het een goed idee vond om aan de slag te gaan. Zowel mijn dagelijks begeleider als mijn professor zijn nergens te bekennen. Dan maar proberen wat leeswerk te doen en op tijd weer naar huis te gaan.